Wednesday 27 January 2016

Συγκατοίκηση: ιστορίες από την κρύπτη (μέρος δεύτερο)

Ξεκίνησα λοιπόν να λέω την άποψη μου για τη συγκατοίκηση σε αυτό εδώ το ποστ. και συνεχίζω λοιπόν με άλλες, ωραίες και μη, ιστορίες.

Η πρώτη μου Γαλλίδα
Υπάρχει ένα μύθος που λέει ότι οι Γάλλοι είναι βρομιάρηδες. Δεν ξέρω εάν είναι αλήθεια ή όχι, ξέρω σίγουρα ότι οι Γάλλοι είναι περίεργοι. Συγκατοίκησα με μια Γαλλίδα, που μπορεί να μην ήταν βρωμιάρα, αλλά έκανε τις ΑΠΕΙΡΕΣ ώρες να ετοιμαστεί. Τι θέλω να πω;  Ότι μπορεί να δούλευε στις 10 το πρωί αλλά σηκωνόταν από τις 7.00 για να ετοιμαστεί, να βαφτεί και να καλλωπιστεί. Για να το κάνει αυτό πήγαινε λοιπόν για ύπνο στις 10. Εγώ που γύριζα εκείνη την ώρα περίπου από το γυμναστήριο "θα έπρεπε να κάνω ησυχία" γιατί κοιμότανε, αλλά φυσικά εκείνη το πρωί που ξυπνούσε τα χαράματα δεν έκανε καθόλου. Το γελοίο της υπόθεσης ήταν, η κοπέλα ήταν αρκετά αρκετά άσχημη. Δεν θέλω να γίνομαι κακιά, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να το αναφέρω, γιατί όταν λέω ότι ετοιμαζόταν 2 ώρες το πρωί μπορεί κάποιος να περιμένει μια δίμετρη μοντέλα και να με πει και ότι τη ζήλευα κιόλας. Δυστυχώς δεν μπορώ να ανεβάσω φωτογραφίες, αλλά σκεφτείτε κάτι από τα χειρότερα. 
Γενική βαθμολογία συγκατοίκησης: 8/10

Ήταν ένας ιταλός, μια ισπανίδα, μια γαλλίδα και μια ρωσίδα.
Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο αλλά δυστυχώς δεν είναι. Απεναντίας, είναι το σπίτι στο οποίο έμεινα για περίπου 5 μήνες. Κάποιος θα έλεγε ότι θα ήταν ένα τέλειο international περιβάλλον, αλλά ήταν περισσότερο κάτι από international τσαντίρι. Με εξαίρεση τη ρωσίδα, που την βάζω στην κατηγορία που όπως είπα, "δεν βρωμίζω, δεν καθαρίζω" οι υπόλοιποι θεωρούσαν ότι η καθαριότητα ήταν κάτι το οποίο κάνουμε 1 φορά το χρόνο. Η γαλλίδα έβαζε πλυντήριο και τα αφήνε ΜΕΣΑ στο πλυντήριο για 2-3 μέρες. Αφού τα έβγαζα, τις τα τοποθετούσα στο καλάθι και τις έλεγα ότι πρέπει να τα απλώσει, εκείνη τα άφηνε εκεί για ένα άλλο διήμερο. 
Έγιναν πολύ φίλες με την ισπανίδα και αποφάσισαν να γίνουν χορτοφάγοι, όχι γιατί το πίστευαν, αλλά περισσότερο γιατί δεν θέλαν να ξοδεύουν πολλά λεφτά για την διατροφή. Τα λαχανικά λοιπόν άρχισαν να κυριεύουν την κουζίνα, και τα λαχανικά όταν δεν τρώγονται εγκαίρως σαπίζουν. Και όταν σαπίζουν, μαζεύουν σκουλήκια. Γεμίσαμε λοιπόν σκουλήκια.
Το top σε αυτή τη συγκατοίκηση ήταν ότι επειδή το σπίτι ήταν ισόγειο, με κήπο ανοιχτό μπροστά, άφηναν συνέχεια την πόρτα ανοιχτή. Είπα και ξαναείπα ότι πρέπει να κλείνουν την πόρτα, γιατί με μαθηματική ακρίβεια θα μας κλέψουν. Και φυσικά, αυτό έγινε, μπήκαν και κλέψανε ένα κινητό και χρήματα. Ότι δηλαδή βρήκαν στα γρήγορα.
Το αστείο σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι ΣΥΝΕΧΙΖΑΝ να αφήνουν την πόρτα ανοιχτή, ειδικά ο ιταλός και η γαλλίδα. Άρχισα να φουντώνω γιατί κατάλαβα ότι όταν έχεις ένα Mac που κοστίζει πάνω από 1000 ευρώ και αφήνεις την πόρτα ανοιχτή στο σπίτι σου, σημαίνει ότι δεν το έχεις αγοράσει με δικά σου λεφτά και στο έχει πάρει ο μπαμπάς σου (που θα σου πάρει ένα καλύτερο εάν στο κλέψουν). Η απάντηση του ιταλού όταν είπα ότι πρέπει να κλειδώνουμε ήταν ότι είμαι τρελή και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κλέφτες. 
Ακριβώς αυτό. 
Γενική βαθμολογία συγκατοίκησης: 3/10

Η παρανοική ιταλίδα
Και φτάνω στην τελευταία μου συγκατοίκηση, αυτήν με μια ιταλίδα. Υπάρχει ένα είδος ανθρώπων, που είναι μια διασταύρωση της κλασσικής κολωνακιώτισσας με το Μαράκι από το Αγρίνιο, που θέλει να κάνει καριέρα στη πρωτεύουσα, πάντα με τα λεφτά των γονιών της. Αυτό το είδος ακριβώς είναι η τελευταία μου συγκάτοικος. Ο πρώτος μεγάλος καυγάς έγινε όταν της ζήτησα να φιλοξενήσω ένα ζευγάρι φίλων για δυο βράδια. Έγινε έξω φρενών, φώναζε και μου είπε τελοσπάντων ότι εδώ δεν είναι ξενοδοχείο και ότι εάν θέλουν να πάνε σε ξενοδοχείο. Άκαρπες οι προσπάθειες μου να την πείσω ότι ούτε θα την ενοχλούσα, και ότι ήταν γύρω στα 25 όπως ακριβώς και εκείνη και θα μπορούσε να κάνει μια νέα φιλία. Ο όρος φιλοξενία, κάτι που θεωρώ ότι διακατέχει τους περισσότερους Έλληνες, δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο της. Μπορεί να υπήρχε κάποτε, αλλά ερχόμενη από το χωριό της στη μεγάλη πόλη, που όλοι φυσικά θέλουν να την κλέψουν, χάθηκε. Όταν τελοσπάντων ήρθανε σε περίοδο που δεν ήταν εκείνη, φρόντισε να κλειδώσει όλα τα υπάρχοντα της στο δωμάτιο της μην τυχόν και την κλέψουν. Υπάρχοντα εννοώ τις πετσέτες της και τα σαμπουάν των 2 ευρώ από το σουπέρμάρκετ της γειτονιάς μην νομίζετε.
Γενική βαθμολογία συγκατοίκησης: 2/10

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι είναι μια πραγματική εμπειρία να συγκατοικήσεις με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις. Μπορεί να σου τύχει να κάνεις μια φιλία και να περάσεις πολύ όμορφα, αλλά μπορεί να σου τύχει να μείνεις με τα χειρότερα άτομα. 

0 Responses: