Thursday 2 July 2009

Οι καλύτερες γκομενο-ατάκες ever

Κάποιες είχα την τύχη να τις ακουσω αυτοπροσώπως, κάποιες μου τις μετέφεραν. Νομίζω κάποιες τις έχω ξαναγράψει , αρα είναι all time classic.Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις έχω να δηλώσει είναι συμπτωματική :)


- Δεν ξέρω για διακοπες μωρό μου. Βασικά εχω μαζέψει πολλά λεφτά....και θέλω να τα φάω με τους φίλους μου.


-Που να πάμε για καφέ άραγε...Γαμώτο δεν δουλεύουν και οι φίλοι μου στο **** να μας κεράσουν τον καφέ.

-Αλήθεια δεν ξέρω τι γυρεύουν τα βιβλία από το πανεπιστήμιο πειραιά στη βιβλιοθήκη μου μωράκι μου. Αφού εγώ είμαι στο ΤΕΙ Πειραιά. ( ο μυθομανής)

-Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου. Σου άφησα και 10ευρώ στην πολυκατοικία σου για τις υπηρεσίες σου.

-Σορυ που δεν σε πήρα ποτέ τηλέφωνο , αλλά όταν έφτασα στο νησί έπεσε το κινητό μου στο λιμάνι. (αυτό μετά έμαθα ότι ήταν αλήθεια lol)

-Είχα πάει επίσκεψη με τους γονείς μου στα ξαδέλφια μου χτες βράδυ. Ναι μετά ο δικοί μου κατά τις 12 ξεκινήσανε για το χωριό . Ναι και μετά αποφάσισαν οι ξαδέλφες μου να κάνουν ένα πάρτυ και δεν μπορούσα να φύγω πριν απο τις 5 το πρωί γιατί θα θύμωναν. Ε τι νομίζεις βρε κουτό δεν ήθελα να ρθω να σε δω?

-Δεν είναι ότι ξενέρωσα όταν μου είπες ότι δεν πρόκειται να ξαναγίνει τίποτα μεταξύ μας. Απλά ζαλίστηκα εκείνη τι στιγμή και πηγα στην κουζίνα να πιω πορτοκαλάδα .

-Θα σε πάρω τηλέφωνο μωράκι μου να βγούμε το μεσημεράκι οκ?
-Έλα αγάπη μου, δεν προλαβαίνω τώρα, μπορείς κατά το απόγευμα?
-Μωρό μου , σόρυ αλλά δεν μπορώ με τίποτα. Θα περάσω κατα τις 11 από το σπίτι σου να σε πάρω.
-Αχ είμαι πάρα πολύ κουρασμένος.. δεν το αφήνουμε για αύριο?

-Δεν θα μπορέσω να έρθω στα γενέθλια σου λυπάμαι. Πρέπει να καθαρίσω το σπίτι επειγόντως.


Για γέλια ή για κλάματα?

Monday 11 May 2009

Είναι ο Mr Wrong τελικά αστικός μύθος?

Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο που ύποστήριζε κάτι τελείως παράδοξο για εμένα και ανέτρεπε αυτά που πιστευα εως τώρα : Δεν υπάρχει σωστός άντρας και λάθος, υπάρχουν γυναικείες συμπεριφορές που ευθύνονται για αυτο. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει κάποιος που από την φύση του είναι μ...... απλά εσύ καλή μου με τον τρόπο που του φέρεσαι του δίνεις πάτημα να σου δείξει τον χειρότερο του εαυτό.

Η πρώτη μου σκέψη ήτανε φυσικά ότι άντρας έχει γράψει το κείμενο , δεν παίζει. Δηλαδή θέλει να μου πει εμένα ότι το γουρούνι που είχα γνωρίσει ας πούμε τον προηγούμενο μήνα , στην πραγματικότητα είναι ένας πρίγκηπας και απλά σε μένα φέρθηκε σκάρτα επειδή εγώ του έδωσα το δικαίωμα. Άρα δικό μου το λάθος. Άρα για όσες γουρουνιές που έχουμε ανεχθεί ως γυναίκες είναι δικό μας το λάθος. Για όλα φταίνε οι γυναίκες. Πάλι.

Μετά από πολή ώριμη σκέψη (κόντεψα να το κάψω σου λέω) και πριν αποστείλω email στον creator κατέληξα στο ότι το άρθρο δεν ήτανε λάθος..απλά ήτανε ελλειπές. Έχει δίκιο στο σημείο που ύποστήριζει ότι ίσως κάποιοι άντρες να είναι αρκετά καλοί αλλά με το να γατζώνεσαι πάνω του π.χ ίσως αρχίζει να φέρεται διαφορετικά και να σε έχει δεδομένη. Αλλά έχει άδικο στο ότι αυτό ισχύει παντού και πάντοτε. Το να βγεις ένα πρώτο ραντεβού, να σου πει στο τέλος "εεε είναι 9ε , άρα από 4,5 ο καθένας" να μην σταματαέι να μιλάει για τον εαυτό του και να σου πει και ότι είναι ακόμα κολλημένος με την πρώην του δεν καθιστά εσένα υπεύθυνη. Την μόνη ευθύνη που (θα) έχεις είναι εάν ξαναβγεις μαζί του. Γιατί έτσι το βατράχι όχι μόνο δεν θα γίνει ποτέ πρίγκηπας αλλά θα πάρει το message ότι μπορεί να κοάζει και να πιάνει και μύγες.

Saturday 11 April 2009

Facebook…Εν τέλει μας έκανε πιο ευτυχισμένους ή πιο δυστυχισμένους?

Υπάρχει μια θεωρία που ισχυρίζεται ότι όλες οι τεχνολογικές ανακαλύψεις έχουν σαν στόχο να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Το facebook εάν και ομολογώ –κατανάλωσε και δικές μου- δεκάδες ώρες , είναι αμφίβολο εάν μας έκανε πιο ευτυχισμένους. Αλήθεια μας ενδιαφέρει τι κάνει στη ζωή της η παλιά μας συμμαθήτρια που έχουμε να τη δούμε από τη Πέμπτη δημοτικού? Εκτός από τα τυπικά "καλά είμαι εσύ" , έχουμε στην ουσία να πούμε τίποτα άλλο? Μπορούμε να καλύψουμε όλα αυτά τα χρόνια απουσίας μέσω ενός chat ή ενός μηνύματος?

Στο facebook έχω γύρω στους 250 φίλους, συν πλην. Δεν είναι άγνωστοι λέω, εγώ ποτέ δεν κάνω add άγνωστους . Όχι δεν είναι άγνωστοι. Είναι ΓΝΩΣΤΟΙ. Αυτό και το μεγάλο ελάττωμα του facebook , δεν σε φέρνει κοντά με τους φίλους σου όπως ισχυρίζεται αλλά με τους γνωστούς σου. Στα αλήθεια σε ενδιαφέρει τώρα τι κάνει στη ζωή του η φίλη που είχες στο σχολείο? Καλά να ναι καλά να περνάει. Γιατί εγώ να πρέπει να φάω στα μούτρα τις φωτογραφίες της από το Ντουμπάι, Νέα Υόρκη ή οπουδήποτε αλλού έχει πάει, τη στιγμή που τα οικονομικά μου δεν μου επιτρέπουν να πάω ούτε μέχρι τη Λούτσα? Τι σόι ψυχολογικός πόλεμος είναι αυτός?

Μην αρχίσω με τους έρωτες. Οκ παιδιά είσαστε ερωτευμένοι. Βρήκατε ο ένας τον άλλον, η σχέση σας είναι τέλεια, είσαστε ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι, δεν αντιλέγω, πρέπει να μου δείχνετε καθημερινά πόσο in love είσαστε με τα τραγουδάκια και τους σαχλοστίχους που γράφετε? Μην ανοίξω το στόμα μου και πω ότι μια βδομάδα πριν ο δικός σου κοπελιά σφαζότανε –και καλά – για μένα και έλεγε ότι μπορείς να φανταστείς για να με πείσει να βγούμε ή ότι ο άλλος σε έχει κερατώσει , ναι εσένα εσένα! με την μισή Αθήνα. Να τον χαίρεσαι . Γενικότερα, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο να είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τι κάνουνε όλοι οι γνωστοί μας στις ζωές τους. Η μάλλον τι ΘΕΛΟΥΝΕ ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝΕ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΝΕ στις ζωές τους. Γιατί η αλήθεια δεν είναι στο facebook. Είναι κάπου εκεί έξω :P

P.S. Το κείμενο αυτό γράφτηκε αφού είδα ότι ο πρώην μου , που παρεπτιτώντος νοιάζομαι ακόμα για αυτόν, είναι πολύ in love με κάποια και δεν κρατιέται και αυτός να το δηλώσει μέσα από το profile του. Λίγες ώρες πριν δω αυτό το αναμενόμενο «in a relationship» και ανήμπορη να τον διαγράψω ή να τον μπλοκάρω γιατί θα το καταλάβει, αναρωτιέμαι γιατί πραγματικά έβαλα εξ αρχής τον ευατό μου σ αυτή την σύγχρονη γκιλοτίνα…Υπάρχει άραγε έξοδος διαφυγής?

Thursday 8 January 2009

Οι άντρες δεν την παλέυουν. Όχι.




Αργά το απόγευμα περπατάω με την φίλη μου και χαζεύω βιτρίνες. Απορροφημένες απ' όλα τα όμορφα και ακριβά πράγματα που βλέπουμε δεν προσέχουμε τους τύπους με το αυτοκίνητο που μας έχουνε σταμπάρει. Πατάνε κόρνα ,τρομάζει η άλλη και τρώει τη σαβούρα από το δεκάποντο! Αι σιχτιρ λέμε... και συνεχίζουμε.

" Αχ και να μπορούσα να πάρω αυτή τη τσάντα" εύχομαι νοιώθoντας σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα μέρες που είναι και εκείνη τη στιγμή ακούω το τύπο που δεν έχει φύγει και μας ακολουθεί να γκαρίζει από το αυτοκίνητο:

"ΕΕΕΕΕεεεε πάρε την κάρτα μου μωρό μου, πάρε ότι θες χαλάλι σουυυυυυυ!!" και βλέπω ένα χέρι να ανεμίζει απο την θέση του συνοδηγού μια πιστωτική!!!!

Ε δεν μπορώ σκάω στα γέλια. Συνεχίζουμε να περπατάμε σαν τις κοκόνες ( θέλαμε και δεκάποντα τρομάρα μας) και το αυτοκίνητο συνεχίζει να μας ακολουθεί σημειωτόν σταματώντας ουσιαστικά την κυκλοφορία. Κάτι χριστοπαναγίες εκτοξεύονται από τους απο πίσω και τα κορναρίσματα αρχίζουνε και πληθαίνουν αλλά ο τύπος δεν δείχνει να ενδιαφέρεται.

Ο δρόμος αναγκαστικά στρίβει αλλά εμείς προχωράμε ευθεία. Του κουνάω το χέρι σαρκαστικά μιας που πρέπει να στρίψει και να μας αποχωριστεί επιτέλους.

"Ε! Που πας? Φεύγεις? ΌΧΙ!!!!!" φωνάζει και κάνει το απίστευτο. Αφήνει το αυτοκίνητο με αλάρμ κάτω απο τη στροφή και βγαίνει έξω.

" Θα μου πεις το όνομα σου? " με ρωτάει αφού μας πλησιάσει. Κοιτάζουμε με ανοιχτό το στόμα μια αυτόν και μια την ουρά με τα αυτοκίνητα που έχουνε σταματήσει απο πίσω.

- εεεελαααα.. σε παρακαλώω, πες μου, πες μου αφού το ξέρω ότι θέλεις να μου πεις!
-Οκ . Νάντια.
-Χάρηκα! Βασίλης! Θέλετε να πάμε για κανα καφέ? για ποτό? για φαγητό? πεινάτε δεν πεινάτε ε?
-Βασικά φάγαμε. Πηγαίνουμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε τώρα. Ωραίο κινητό by the way

- Α σ' αρέσει? Πάρτο!! και μου πασάρει το κινητό του.

Οκ ο τύπος είναι τελείος τρελός σκέφτομαι. Του λέω ότι πρέπει να φύγει γιατί θα καταφτάσει γερανός να του πάρει το αμάξι με αυτό που έχει κάνει - άμα δεν αρχίσουν να τον κυνηγούν για ξύλο οι αποπίσω- και αποχωρεί. Είναι τρελός.

P.S : Όχι δεν του έδωσα το κινητό μου, πήρα το δικό του .Κλασσική κίνηση i know
P.S2: Δεν του τηλεφώνησα ποτέ. Όταν το αποφάσισα διαπίστωσα ότι είχα χάσει το κινητό του.