Saturday 30 January 2016

Αστικές συγκοινωνίες, ένα αιώνιο δράμα;

Ας ξεκινήσω λέγοντας ότι εάν υπάρχει ένα top 100 ανθρώπων που έχει εξαρτηθεί όλη τους τη ζωή από τα ΜΜΕ, σίγουρα είμαι μέσα σε αυτό. Τι θέλω να πω; Δεν έχω δίπλωμα, δεν ξέρω να οδηγώ και προέρχομαι από μια οικογένεια που επίσης δεν έχει στην κατοχή της μεταφορικό μέσο. Υπάρχει οικογένεια στην Ελλάδα που δεν έχει τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο; Και όμως ναι! Για διάφορους λόγους δεν κατόρθωσα ακόμα να βγάλω το δίπλωμα οδήγησης (κυρίως έλλειψης χρόνου και χρημάτων) και σκέφτομαι ότι θα περάσει πολύς καιρός ακόμα μέχρι να πω ότι θα βγάλω δίπλωμα και θα αγοράσω ένα δικό μου αυτοκίνητο.

Μην με παρεξηγείτε, αλλά το κόστος συντήρησης ενός αυτοκινήτου είναι τεράστιο. Επίσης, στην Αθήνα ή θα πρέπει να έχεις συνεχώς το άγχος του πάρκινγκ ή να νοικιάσεις θέση. Μα πώς είναι οι συγκοινωνίες στις άλλες πόλεις;
Το μετρό στη Ρώμη
Εάν μια πόλη μοιάζει απίστευτα με την Αθήνα στον τομέα των μετακινήσεων, αυτή είναι η Ρώμη. Διαβάζοντας αυτό το άρθρο για το μετρό στη Ρώμη δύο πράγματα μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό: πρώτον, η ιταλική πρωτεύουσα έχει και αυτή δύο και κάτι γραμμές (η γραμμή C είναι ακόμα υπό κατασκευή) και το κόστος είναι πάνω κάτω το ίδιο με την Αθήνα. Φυσικά και εκεί γίνονται συνεχώς απεργίες και ποτέ τα λεωφορεία δεν περνάνε στην ώρα τους.
Οι συγκοινωνίες στο Λονδίνο
 Δεν το έχω ζήσει πάρα πολύ το Λονδίνο αλλά αυτό που είδα ήταν ότι το μετρό όντως περνούσε κάθε 3 λεπτά και όντως το εισιτήριο ήταν πανάκριβο. Σχετικά με το "όλα δουλεύουν ρολόι" στο Λονδίνο θα διαφωνήσω. Όταν πήγα εγώ βρήκα πολλούς σταθμούς κλειστούς για έργα, άλλοι είχαν κάποιο τεχνικό πρόβλημα...Συνοψίζοντας όχι όπως το περίμενα!
Γιατί προβληματίζομαι τόσο για τις συγκοινωνίες; Γιατί με άλλα λόγια, έχω μεγαλώσει στριμωγμένη σε ΜΜΜ, έχω χάσει σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου στο να περιμένω το λεωφορείο και έχω άπειρες ιστορίες να διηγηθώ για το ότι έχει συμβεί στα λεωφορεία. Το ξέρω ότι κατηγορούμε την Ελλάδα για το το απαράδεκτο των συγκοινωνιών αλλά δεν ξέρω πόσο καλύτερα είναι σε άλλες πόλεις. Πήρα για παράδειγμα 2 πρωτεύουσες με αρκετά μεγάλο πληθυσμό και αποφεύγω να συγκρίνω τις συγκοινωνίες με άλλες πόλεις. Εάν συγκρίνω το Άμστερνταμ που έχει το μισό πληθυσμό της Αθήνας, δεν θα είναι δίκαιο. Γιατί και εάν η Αθήνα είχε το μισό πληθυσμό, όλα θα λειτουργούσαν ρολόι. Ή μήπως όχι;

Wednesday 27 January 2016

Συγκατοίκηση: ιστορίες από την κρύπτη (μέρος δεύτερο)

Ξεκίνησα λοιπόν να λέω την άποψη μου για τη συγκατοίκηση σε αυτό εδώ το ποστ. και συνεχίζω λοιπόν με άλλες, ωραίες και μη, ιστορίες.

Η πρώτη μου Γαλλίδα
Υπάρχει ένα μύθος που λέει ότι οι Γάλλοι είναι βρομιάρηδες. Δεν ξέρω εάν είναι αλήθεια ή όχι, ξέρω σίγουρα ότι οι Γάλλοι είναι περίεργοι. Συγκατοίκησα με μια Γαλλίδα, που μπορεί να μην ήταν βρωμιάρα, αλλά έκανε τις ΑΠΕΙΡΕΣ ώρες να ετοιμαστεί. Τι θέλω να πω;  Ότι μπορεί να δούλευε στις 10 το πρωί αλλά σηκωνόταν από τις 7.00 για να ετοιμαστεί, να βαφτεί και να καλλωπιστεί. Για να το κάνει αυτό πήγαινε λοιπόν για ύπνο στις 10. Εγώ που γύριζα εκείνη την ώρα περίπου από το γυμναστήριο "θα έπρεπε να κάνω ησυχία" γιατί κοιμότανε, αλλά φυσικά εκείνη το πρωί που ξυπνούσε τα χαράματα δεν έκανε καθόλου. Το γελοίο της υπόθεσης ήταν, η κοπέλα ήταν αρκετά αρκετά άσχημη. Δεν θέλω να γίνομαι κακιά, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να το αναφέρω, γιατί όταν λέω ότι ετοιμαζόταν 2 ώρες το πρωί μπορεί κάποιος να περιμένει μια δίμετρη μοντέλα και να με πει και ότι τη ζήλευα κιόλας. Δυστυχώς δεν μπορώ να ανεβάσω φωτογραφίες, αλλά σκεφτείτε κάτι από τα χειρότερα. 
Γενική βαθμολογία συγκατοίκησης: 8/10

Ήταν ένας ιταλός, μια ισπανίδα, μια γαλλίδα και μια ρωσίδα.
Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο αλλά δυστυχώς δεν είναι. Απεναντίας, είναι το σπίτι στο οποίο έμεινα για περίπου 5 μήνες. Κάποιος θα έλεγε ότι θα ήταν ένα τέλειο international περιβάλλον, αλλά ήταν περισσότερο κάτι από international τσαντίρι. Με εξαίρεση τη ρωσίδα, που την βάζω στην κατηγορία που όπως είπα, "δεν βρωμίζω, δεν καθαρίζω" οι υπόλοιποι θεωρούσαν ότι η καθαριότητα ήταν κάτι το οποίο κάνουμε 1 φορά το χρόνο. Η γαλλίδα έβαζε πλυντήριο και τα αφήνε ΜΕΣΑ στο πλυντήριο για 2-3 μέρες. Αφού τα έβγαζα, τις τα τοποθετούσα στο καλάθι και τις έλεγα ότι πρέπει να τα απλώσει, εκείνη τα άφηνε εκεί για ένα άλλο διήμερο. 
Έγιναν πολύ φίλες με την ισπανίδα και αποφάσισαν να γίνουν χορτοφάγοι, όχι γιατί το πίστευαν, αλλά περισσότερο γιατί δεν θέλαν να ξοδεύουν πολλά λεφτά για την διατροφή. Τα λαχανικά λοιπόν άρχισαν να κυριεύουν την κουζίνα, και τα λαχανικά όταν δεν τρώγονται εγκαίρως σαπίζουν. Και όταν σαπίζουν, μαζεύουν σκουλήκια. Γεμίσαμε λοιπόν σκουλήκια.
Το top σε αυτή τη συγκατοίκηση ήταν ότι επειδή το σπίτι ήταν ισόγειο, με κήπο ανοιχτό μπροστά, άφηναν συνέχεια την πόρτα ανοιχτή. Είπα και ξαναείπα ότι πρέπει να κλείνουν την πόρτα, γιατί με μαθηματική ακρίβεια θα μας κλέψουν. Και φυσικά, αυτό έγινε, μπήκαν και κλέψανε ένα κινητό και χρήματα. Ότι δηλαδή βρήκαν στα γρήγορα.
Το αστείο σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι ΣΥΝΕΧΙΖΑΝ να αφήνουν την πόρτα ανοιχτή, ειδικά ο ιταλός και η γαλλίδα. Άρχισα να φουντώνω γιατί κατάλαβα ότι όταν έχεις ένα Mac που κοστίζει πάνω από 1000 ευρώ και αφήνεις την πόρτα ανοιχτή στο σπίτι σου, σημαίνει ότι δεν το έχεις αγοράσει με δικά σου λεφτά και στο έχει πάρει ο μπαμπάς σου (που θα σου πάρει ένα καλύτερο εάν στο κλέψουν). Η απάντηση του ιταλού όταν είπα ότι πρέπει να κλειδώνουμε ήταν ότι είμαι τρελή και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κλέφτες. 
Ακριβώς αυτό. 
Γενική βαθμολογία συγκατοίκησης: 3/10

Η παρανοική ιταλίδα
Και φτάνω στην τελευταία μου συγκατοίκηση, αυτήν με μια ιταλίδα. Υπάρχει ένα είδος ανθρώπων, που είναι μια διασταύρωση της κλασσικής κολωνακιώτισσας με το Μαράκι από το Αγρίνιο, που θέλει να κάνει καριέρα στη πρωτεύουσα, πάντα με τα λεφτά των γονιών της. Αυτό το είδος ακριβώς είναι η τελευταία μου συγκάτοικος. Ο πρώτος μεγάλος καυγάς έγινε όταν της ζήτησα να φιλοξενήσω ένα ζευγάρι φίλων για δυο βράδια. Έγινε έξω φρενών, φώναζε και μου είπε τελοσπάντων ότι εδώ δεν είναι ξενοδοχείο και ότι εάν θέλουν να πάνε σε ξενοδοχείο. Άκαρπες οι προσπάθειες μου να την πείσω ότι ούτε θα την ενοχλούσα, και ότι ήταν γύρω στα 25 όπως ακριβώς και εκείνη και θα μπορούσε να κάνει μια νέα φιλία. Ο όρος φιλοξενία, κάτι που θεωρώ ότι διακατέχει τους περισσότερους Έλληνες, δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο της. Μπορεί να υπήρχε κάποτε, αλλά ερχόμενη από το χωριό της στη μεγάλη πόλη, που όλοι φυσικά θέλουν να την κλέψουν, χάθηκε. Όταν τελοσπάντων ήρθανε σε περίοδο που δεν ήταν εκείνη, φρόντισε να κλειδώσει όλα τα υπάρχοντα της στο δωμάτιο της μην τυχόν και την κλέψουν. Υπάρχοντα εννοώ τις πετσέτες της και τα σαμπουάν των 2 ευρώ από το σουπέρμάρκετ της γειτονιάς μην νομίζετε.
Γενική βαθμολογία συγκατοίκησης: 2/10

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι είναι μια πραγματική εμπειρία να συγκατοικήσεις με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις. Μπορεί να σου τύχει να κάνεις μια φιλία και να περάσεις πολύ όμορφα, αλλά μπορεί να σου τύχει να μείνεις με τα χειρότερα άτομα. 

Monday 25 January 2016

Συγκατοίκηση: ίσως το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί

Ας ξεκινήσω λέγοντας πώς δεν έχω συγκατοικήσει ποτέ με φίλο, φίλη, αγόρι ή με συγγενείς. Έχω συγκατοικήσει πολλές φορές, αλλά όλες με αγνώστους. Γιατί; Γιατί πολύ απλά στο εξωτερικό, όπου τα ενοίκια είναι τριπλάσια απ’ ότι στην Ελλάδα (για παράδειγμα μια γκαρσονιέρα στη Ρώμη κοστίζει από 700 έως 900 ευρώ) , η συγκατοίκηση είναι ένα αναγκαίο κακό.

Η πρώτη μου φορά…

Η πρώτη φορά που συγκατοίκησα ήταν την πρώτη φορά που έμεινα μακριά από το πατρικό μου. Έκανα Erasmus, τότε και τον πρώτο μήνα είχα αποφασίσει να μείνω στην φοιτητική εστία όπου το δωμάτιο το μοιραζόμουν με μια ισπανίδα. Εάν και μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο, μπορώ να πω ότι είχα πολύ θετική εμπειρία. Ίσως επειδή η κοπέλα ήταν πολύ συμπαθητικιά, ίσως επειδή έμεινα μόνο ένα μήνα…ποιός ξέρει!

Γενική βαθμολογία συγκατοίκησης : 10/10


Στη συνεχεία αποφάσισα να αφήσω την αγαπημένη φοιτητική εστία καθώς βρισκόταν αρκετά μακριά από το πανεπιστήμιο που θα φοιτούσα και βρήκα ένα σπίτι με άλλους 3 συγκάτοικους. Μια κοπέλα και δυο αγόρια. Το σπίτι ήταν από αυτά τα παλιά, τα τεράστια που έχουν 10 δωμάτια και το μόνο που μοιραζόμασταν ήταν το μπάνιο και η κουζίνα. Δεν τους άκουγα, δεν με άκουγαν και είχαμε και μια καθαρίστρια δύο φορές την εβδομάδα οπότε όλα καλά. Σχεδόν. Γιατί η κοπέλα ήταν ο πιο τσιγκούνης άνθρωπος που είχα γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου και προσπαθούσα να με πείσει να γίνω και εγώ. Παραδείγματα : μου έλεγε να πλένω τα σεντόνια μου μια φορά το μήνα (Ω ΘΕΟΙ!) γιατί το πλυντήριο έκαιγε ρεύμα. 

Γενική βαθμολογία συγκατοίκησης : 8/10


Οι επόμενες συγκατοικήσεις μου έμεινα να είναι ακόμα πιο δραματικές. Κάποιο χρόνο μετά βρέθηκα να συγκατοικήσω με μια κοπέλα από τη Ρουμανία, που ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων «δεν βρωμίζω, δεν καθαρίζω». Ξέρεις, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, που δεν βρωμίζει, δεν ξέρω πώς στο καλό το κάνει, γιατί εγώ πάντα αφήνω πίσω μου ένα χάος και έως εκ τούτου δεν καθαρίζει. Ποτέ. Δεν με πείραζε ιδιαίτερα, αυτό που με πείραζε ήταν ότι η κοπέλα ήταν περίεργη. Και όταν εννοώ περίεργη, από αυτές που λες κάποιο βράδυ θα έρθει και θα με σφάξει στον ύπνο μου. Από τη μια ήταν γλυκιά και καλή και από την άλλη, όταν πχ έψαχνε κάτι και δεν το έβρισκε ο τόνος της φωνής της γινόταν απότομος και άλλαζε όλη της η έκφραση. Και δεν ήμουν μόνο εγώ που το έλεγα!

Γενική βαθμολογία συγκατοίκησης : 7/10

(συνεχίζεται.....)

Wednesday 20 January 2016

10 χρόνια μετά...

Παραδόξως έτυχε να μιλήσω σε κάποιον για αυτό το blog που διατηρούσα πίσω το 2006 και έψαξα να το βρω.


Ήμουνα περίπου 18 χρονών, φοιτήτρια, όταν άρχισα να γράφω και είχα ξεκινήσει και εγώ τότε μαζί με πολλούς άλλους φίλους να ανοίγουμε ιστολόγια και να δημοσιεύουμε τις σκέψεις μας, τις ζωές μας, τα νέα μας. Ο ένας διάβαζε τον άλλον, σχολίαζε, περνούσαμε ώρες μπροστά από τις οθόνες των υπολογιστών. Aκόμα δεν υπήρχαν τα smartphone, πιστεύω ότι δεν είχαμε καν adsl στην αρχή. Οι διαφημίσεις, το adsense, οι τεχνικές seo και όλα αυτά, ήρθαν αρκετά μετά.

Διάβασα μερικά άρθρα μου, νοστάλγησα λίγο τα χρόνια που πέρασαν και σκέφτηκα πόσο έχω αλλάξει, αλλά και πόσα στοιχεία έχω ακόμα διατηρήσει. Η αγάπη για το internet και το γράψιμο έμεινα ακόμα σταθερα, με οδήγησαν στο εξωτερικό, ξεκίνησα να δουλεύω πάνω σε αυτά και με παρακίνησαν να κάνω ακόμα μεγαλύτερα σχέδια. Χρωστάω όντως πολλά σε αυτό το blog. 

Όταν ξεκίνησα αυτό το blog, σπούδαζα διεθνείς σχέσεις και δεν θα πίστευα ποτέ τελικά η μελλοντική μου δουλειά δεν θα ήταν σε μια πρεσβεία στα κεντρικά του Λονδίνου, αλλά πάνω σε αυτό που πάντα αγαπούσα!


Ελέχχοντας τα blog που ακολουθούσα τότε, διαπίστωσα ότι μονάχα μια blogger συνεχίζει ακόμα να γραφει. Η ελληνική μπλογκόσφαιρα της τότε περιόδου έχει διαλυθεί, σκέφτομαι ότι στην θέση τους, θα υπάρουν τώρα άλλα ιστολόγια...θα μιλάνε όμως το ίδιο αυθεντικά όσο τα πρώτα;

Μια blogger από το 2006..

Monday 1 February 2010

Περί τηλεπικοινωνιών και άλλων δαιμονίων


phoneΚάπου εκεί που ήμουν χαμένη αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα, δούλεψα στην εξυπηρέτηση πελατών γνωστής εταιρίας τηλεπικοινωνιών (ονόματα δεν λέμε-κέρδη δεν θίγουμε). Είναι αλήθεια ότι η κάθε δουλειά σε μαθαίνει κάτι. Δεδομένου ότι ερχόμουν σε επαφή καθημερινά με δεκάδες ανθρώπους από το τελευταίο κουτσοχώρι της Ηπείρου μέχρι τα Β.Π , από το 18χρονο πιτσιρίκι που θέλει να παίξει WOW μέχρι τη 86χρόνη γιαγιά , τον αναλφάβητο αγρότη που δεν ήξερε να διαβάζει τον λογαριασμό του μέχρι τον δικηγόρο του Αρείου Πάγου, μπορώ να πω ότι απέκτησα μια σφαιρική ,γενική άποψη για το ελληνικό πληθυσμό. Ή τουλάχιστον αυτόν που χρησιμοποιεί τηλέφωνο . Συμπεράσματα λοιπόν :


  • Οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι πληρώνουν. Πληρώνουν από’ δω ,πληρώνουν από ‘κει , δεν έχουνε κάτσει να ενδιαφερθούν ΓΙΑΤΙ πληρώνουν τόσο . Δεν ξέρουν τι πρόγραμμα έχουν και τι τους προσφέρει. Επίσης πολλοί δεν ξέρουν ποια εταιρία έχουν. (όχι μην γελάτε αλήθεια). Τους έρχεται επιστροφικός λογαριασμός ,που έχει ΜΕΙΟΝ μπροστά στο ποσό και πάνε να το πληρώσουν.

  • Ο Έλληνας θέλει κάτι και το θέλει τώρα. Τέλος.

  • Δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί δεν μπορείς να του πεις για το λογαριασμό της γυναίκας του/ μητέρας του/ μπατζανάκη του εξαδέλφου του. Αφού "εγώ τον πληρώνω" σου λέει. Γιατί είναι στα στοιχεία κάποιου άλλου λες. Επιμένει. Αθάνατη περηφάνια.

  • Ένα μεγάλο ποσοστό, όταν πεις «θα πρέπει να καλέσετε αυτό το νούμερο» το κάνει επιτόπου, χωρίς να κλείσει πρώτα το τηλέφωνο. Αλήθεια.

  • Δεν ξέρουμε αγγλικά. Μπορεί ούτε την αλφάβητο. Αλλά το facebook, facebook!

  • Υπάρχει η λογική στο μυαλό πολλών ότι «εάν μιλήσουν με κάποιον υπεύθυνο» θα εξυπηρετηθούν . Μπορεί να πρόκειται για το πιο απλό πράγμα του κόσμου, να εξηγείς ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο πραγματικά που μπορεί να γίνει και να ωρύεται. Να παίρνει το τηλέφωνο ο προιστάμενος, η φωνή να γλυκαίνει, ο προιστάμενος να λέει ακριβώς τα ίδια ,αλλα ο πελάτης κλείνει πια το τηλέφωνο ανακουφισμένος πιστεύοντας ότι εξυπηρετήθηκε εφόσον μίλησε με ανώτερο. Κομπλεξ?

(to be continued...)

Photobucket

Sunday 17 January 2010

Χαμένη στο διάστημα σε λέω, χαμένη.

"Που έχεις χαθεί εσύ?", ρωτάει την κλασσική ερώτηση ένας παλιός μου φίλος και αρχίζω να κάνω μια σούμα των τελευταίων μηνών μέσα σε 2-3 προτάσεις. Κάπου εκεί μου έρχεται και η φλασιά ότι έχω χαθεί και από το blog. Όχι χωρίς δικαιολογία βέβαια ή μάλλον καλύτερα χωρίς αιτία. Δεν βαριέσαι όμως...whatever. I'm back ;)

Thursday 2 July 2009

Οι καλύτερες γκομενο-ατάκες ever

Κάποιες είχα την τύχη να τις ακουσω αυτοπροσώπως, κάποιες μου τις μετέφεραν. Νομίζω κάποιες τις έχω ξαναγράψει , αρα είναι all time classic.Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις έχω να δηλώσει είναι συμπτωματική :)


- Δεν ξέρω για διακοπες μωρό μου. Βασικά εχω μαζέψει πολλά λεφτά....και θέλω να τα φάω με τους φίλους μου.


-Που να πάμε για καφέ άραγε...Γαμώτο δεν δουλεύουν και οι φίλοι μου στο **** να μας κεράσουν τον καφέ.

-Αλήθεια δεν ξέρω τι γυρεύουν τα βιβλία από το πανεπιστήμιο πειραιά στη βιβλιοθήκη μου μωράκι μου. Αφού εγώ είμαι στο ΤΕΙ Πειραιά. ( ο μυθομανής)

-Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου. Σου άφησα και 10ευρώ στην πολυκατοικία σου για τις υπηρεσίες σου.

-Σορυ που δεν σε πήρα ποτέ τηλέφωνο , αλλά όταν έφτασα στο νησί έπεσε το κινητό μου στο λιμάνι. (αυτό μετά έμαθα ότι ήταν αλήθεια lol)

-Είχα πάει επίσκεψη με τους γονείς μου στα ξαδέλφια μου χτες βράδυ. Ναι μετά ο δικοί μου κατά τις 12 ξεκινήσανε για το χωριό . Ναι και μετά αποφάσισαν οι ξαδέλφες μου να κάνουν ένα πάρτυ και δεν μπορούσα να φύγω πριν απο τις 5 το πρωί γιατί θα θύμωναν. Ε τι νομίζεις βρε κουτό δεν ήθελα να ρθω να σε δω?

-Δεν είναι ότι ξενέρωσα όταν μου είπες ότι δεν πρόκειται να ξαναγίνει τίποτα μεταξύ μας. Απλά ζαλίστηκα εκείνη τι στιγμή και πηγα στην κουζίνα να πιω πορτοκαλάδα .

-Θα σε πάρω τηλέφωνο μωράκι μου να βγούμε το μεσημεράκι οκ?
-Έλα αγάπη μου, δεν προλαβαίνω τώρα, μπορείς κατά το απόγευμα?
-Μωρό μου , σόρυ αλλά δεν μπορώ με τίποτα. Θα περάσω κατα τις 11 από το σπίτι σου να σε πάρω.
-Αχ είμαι πάρα πολύ κουρασμένος.. δεν το αφήνουμε για αύριο?

-Δεν θα μπορέσω να έρθω στα γενέθλια σου λυπάμαι. Πρέπει να καθαρίσω το σπίτι επειγόντως.


Για γέλια ή για κλάματα?