ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ

Δεν θα μιλήσω για το Θεό .Δεν θα μιλήσω σ' αυτό το ποστ για το τι πιστεύω ή δεν πιστεύω. Θα μιλήσω για την Εκκλησία. Ή μάλλον τους ανθρώπους που εργάζονται και ζουν από αυτήν.

Έτυχε τις προάλλες να πάω στην εκκλησία να πάω Άγιο Μύρο. Ευτυχώς θυμόμουν ακόμη το δρόμο τόσα χρόνια που είχα να μπω. Με το που μπαίνω ρωτάω μια κυρία που ήταν πίσω από τα κεριά που έχουνε μύρο να πάρω. Μου λέει να πάω απέναντι σε μια άλλη κυρία που καθόταν σε έναν πάγκο. Γυρίζω, κοιτάζω ,βλέπω αυτήν την κυρία να λέει σε μια άλλη γυναίκα πως τελείωσε αλλά έχει μείνει λίγο, είναι πίσω από την κολώνα. Πάω λοιπόν σ' αυτήν την γυναίκα

-Καλησπέρα σας, λίγο μύρο θα' θελα να πάρω
-Δεν έχουμε. Μας τελείωσε.
-Μα αφού, μου είπε η άλλη κυρία ότι έχετε!
-Ε ναι…από πίσω είναι άμα έχει μείνει

Εκεί άρχισαν να μου ανάβουν τα λαμπάκια. Με το ύφος της και τον τρόπο της .Πάω πίσω από την αναθεματισμένη κολώνα, βλέπω μια ολόκληρη γαβάθα είχαν .Ξαναπάω σ΄ αυτήν γιατί είχε τα βαμβάκια και τα αλουμινόχαρτα

-Μπορώ να πάρω λίγο?
-Τι θες?
-Να πάρω λίγο αλουμινόχαρτο καλέ, να τυλίξω το βαμβάκι!
(μου κόβει ένα κομματάκι 1Χ1)
-Ευχαριστώ
-Άλλη φορά να ερχόσαστε πιο νωρίς και όχι τέτοια ώρα, δεν είναι πράγματα αυτά

Έφυγα από την εκκλησία έξω φρενών. Ήτανε τρόπος αυτός? Γιατί μου μίλαγε έτσι? Επειδή δεν ήρθα την ώρα που το μοιράσανε? ΟΚ πες ότι εγώ δούλευα, είχα υποχρεώσεις, έπρεπε να συμπεριφερθεί έτσι? Και γιατί να μου το κρύψει και να μου πει ότι δεν έχουνε? Για το σπίτι της το ΄θελε ?

Ο κόσμος είναι κακός. Και είναι κακός χωρίς λόγο. Αλλά τουλάχιστον τέτοιες μέρες που είναι ,και ειδικά όταν είσαι σε μια εκκλησία και όχι σε μια δημόσια υπηρεσία μπορείς να κρύψεις την bitch μέσα σου και να συμπεριφερθείς καλά. Αλλά τι λέω?

Κατηχητικό πήγαινα μικρή κάθε Σάββατο. Και όχι επειδή με πήγαιναν οι γονείς μου. Μόνη μου ήθελα, γιατί πήγαινε σχεδόν και όλη η τάξη μου και κάναμε χαβαλέ. Ήτανε το must της εποχής. Μ 'άρεσε που παίζαμε παιχνίδια, λέγαμε καμιά ιστορία από την Βίβλο, πηγαίναμε εκδρομές. .Μέχρι και στα μαθήματα μας μας βοηθάγανε οι κοπέλες. Άλλες κάνανε και γαλλικά +αγγλικά στα παιδιά θυμάμαι. Και όλα αυτά εννοείται χωρίς κανένα κόστος. Πράγματι οι κοπέλες που τα κάνανε αυτά ,δεν ξεπερνούσανε τα 30 και ήταν πολύ καλές.
Το κατηχητικό όμως το σταμάτησα. Θυμάμαι που μια κοπέλα είχε ζητήσει από έναν παπά να την βοηθήσει σε μια άσκηση της στο σχολείο. Αυτός γύρισε και της είπε νευριασμένα κάτι σε τύπου τι-θες-άντε-τράβα-φύγε-μυξιάρικο και το κοριτσάκι που ήτανε δεν ήτανε τότε 10 χρονών, έκλαιγε μέρες .Και άντε να το παρηγορούν οι κοπέλες και να προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αλλά βασικά δεν ήταν αυτός ο λόγος που το σταμάτησα. Θυμάμαι το πρώτο σοκ όταν πια συνειδητοποίησα ότι εγώ δεν μπορούσα να γίνω παπαδοπαίδι. Όχι επειδή το ήθελα, αλλά απλά επειδή δεν μπορούσα .Και μικρή ήμουν αρκετά κακομαθημένο. Το δεύτερο σοκ ήταν ότι μια μέρα πήγανε τα αγοράκια στο ιερό και ήθελα να πάω και γω. Αλλά τα κοριτσάκια απαγορεύεται να μπουν στο ιερό. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι δικαιολογία μου είχαν δώσει τότε αλλά το ότι ήξερα τι σημαίνει ρατσισμός συν το ότι είχα διδαχθεί ότι ο Χριστός είχε μιλήσει για την ισότητα των δυο φύλων με έβαλαν σε σκέψεις. Σκέψεις που συντέλεσαν στο να σταματήσω τελικά το κατηχητικό. Και δεν το μετάνιωσα καθόλου.